Asilzadeler - Ömer Seyfettin

Asilzadeler - Ömer Seyfettin

Milli Edebiyat Dönemi olarak adlandırılan akım, Yeni Türk Edebiyatı’nın en keskin dönüm noktası olma özelliğini taşıyor. Ömer Seyfettin ise devrim niteliği taşıyan bu dönemin en güçlü temsilcisi olarak, günümüzde dahi yeri doldurulamaz bir öneme sahip. Millileşme akımının kurucuları arasında bulunan yazar, eserlerinde toplumsal kaygılarını sade ve açık bir dille ele alıyor.

Türk edebiyatında küçük hikaye türünü devleştiren sanatçı Ömer Seyfettin, edebiyatı Anadolu’ya açan isimler arasında yer alıyor. Yazarın roman türüne yakınlığıyla dikkat çeken eserlerinden olan Asilzadeler, tüm sadeliğine rağmen her defasında tekrar anlamlandırılmaya değer satırlara ev sahipliği yapıyor.

İçinden Çıkılmaz Toplumsal Meselelerin, Bir Solukta Okunacak Hikayesi

Türk edebiyatında Maupasant tarzı olay hikayeciliğinin ölümsüz temsilcileri arasında yer alan Ömer Seyfettin, Asilzadeler kitabında okurlarına, kendi edebi birikimine açılan geniş bir pencere sunuyor. Dört ayrı metinden meydana gelen Asilzadeler’de, roman denemesi olarak da adlandırılan üç uzun hikaye ve bir öykü yer alıyor. Kitap, ana eleştirel teması olarak II. Meşrutiyet dönemi sonrasındaki yönelimleri konu ediniyor.

O dönemdeki düşünsel ve siyasal eğilimlerin olumsuz bir yansıması olarak okura sunulan Efruz Bey, kitapta bir şarlatan olarak tasvir ediliyor. Farklı fikir çatışmalarının hakim olduğu trajik bir atmosfer altında, karakterini oldukça eğlenceli ve mizahi bir şekilde ele alan Ömer Seyfettin; aslında mevcut toplumsal durumun trajikomik bir hikaye olduğuna dikkat çekiyor. Kitabın başında o dönemin popüler ve snop tavırlarını benimseyen Efruz Bey, en sonunda ise toplum nezdinde ağır basan milliyetçilik düşüncelerine teslim oluyor.

Eserinin başında kitabını Efruz Bey karakterine ithaf ettiğini belirten Ömer Seyfettin, aslında bu karaktere benzeyen tüm dönem insanlarına hitapta bulunuyor. Giriş bölümündeki şu cümleler ise kitabın tüm satır aralarını okura açıkça sunuyor: “Herkes seni -bizzat kendi kadar- tanır, Efrus'cuğum. Bugün hiç kimse sana yabancı değildir; çünkü sen ‘hepimiz’ değilsen bile ‘hepimizden bir parça’sın...”